Διακοπή προγράμματος

Με λύπη είμαι αναγκασμένος να σας ανακοινώσω ότι σοβαροί λόγοι αναγκάζουν το παρών blog να διακόψει την λειτουργία του για το υπόλοιπο της χρονιάς.

Μέχρι τότε μην ξεχνάτε ότι ποτό και οδήγηση δεν πάνε μαζί. Παρκάρετε πρώτα το αυτοκίνητο και μετά πιείτε όσο θέλετε.

Καλή χρονιά σε όλους και όλες!

Και τώρα ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα

Η άλλη πλευρά του λόφου.

Δεν είναι όλοι οι Ισραηλινοί καθάρματα. Υπάρχουν κι αυτοί που αντιδρούν.

Νέοι και νέες (ναι εκεί υπηρετούν υποχρεωτικά και οι γυναίκες) που αρνούνται να καταταγούν στον στρατό (shministi) και καταδικάζονται σε φυλάκιση ζητούν την υποστήριξη μας. Βέβαια αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι σαν ένας κόκκος άμμου σε ένα τεράστιο οικοδόμημα αλλά γιατί να μην τον βάλουμε.

Ζητούν να στείλετε μήνυμα στο υπουργείο εθνικής άμυνας του Ισραήλ. Αυτό που τώρα βομβαρδίζει στη Γάζα....
Είναι εύκολο, απλά συμπληρώνετε μια φόρμα με το email σας και το όνομά σας στην παρακάτω ιστοσελίδα.

Έχουν μαζέψει ΜΟΝΟ 22.000 υπογραφές, από ΟΛΟ τον πλανήτη. Ντροπή!!!!

Πηγαίνετε στην παρακάτω διεύθυνση να υπογράψετε. Είναι το ελάχιστο και μπορείτε να το κάνετε!

http://www.december18th.org/

Εσύ έχεις φορολογική συνείδηση;

clopy:atsarantos.blogspot.com

Ο άκομψος Χίτλερ

Πριν μερικές ημέρες συμμετείχα σε μια συζήτηση με κάποια άτομα του οικογενειακού μου κύκλου. Κάποιος από αυτούς είπε "ο Χίτλερ καλά έκανε ότι έκανε με τους Εβραίους απλά το έκανε με άκομψο τρόπο".

Το ερώτημα βέβαια που γεννάται είναι το πως μπορεί κάποιος να εξοντώσει εκατομμύρια ανθρώπους με κομψό τρόπο;

Έχουμε φτάσει στο σημείο να κατηγορούμε τον Χίτλερ όχι για τα εγκλήματά του άλλα για το πόσο άκομψα τα διέπραξε! Μήπως αυτό είναι ανησυχητικό ειδικά όταν το ακούς από μορφωμένους ανθρώπους;

Σαν να μην πέρασε μία μέρα

Πριν από 36 χρόνια η μικρή Βιετναμέζα Phan Kim Phuc με εκτεταμένα εγκαύματα στην πλάτη και στα χέρια τρέχει να σωθεί από τις βόμβες ναπάλμ.


Σήμερα οι σύγχρονοι στρατοί δεν ρίχνουν ναπάλμ. Σκοτώνουν με πιο σύγχρονους τρόπους παιδιά.

Αυτοί που δεν απαιτούν

Σε όλη μου την ζωή όλοι κάτι ήθελαν από εμένα. Κυρίως το να είμαι όπως αυτοί ήθελαν να είμαι. Άρα αυτό που ήμουν δεν ήταν αρκετό για να είμαι αποδεκτός και έπρεπε να γίνω κάτι άλλο από αυτό που ήμουν. Με λίγα λόγια "θα γίνεις αποδεκτός θες δεν θες". Αποδοχή με τον στανιό που λένε!

Όταν αυτό το ζεις έντονα για πολλά χρόνια γίνεσαι ένα είδος χαμαιλέοντα. Μεταμορφώνεσαι ανάλογα με τις περιστάσεις και η αποδοχή γίνεται το ζητούμενο "θα γίνω αποδεκτός θες δεν θες". Όσο περισσότερες απαιτήσεις υπάρχουν τόσο μεγαλύτερη και η πρόκληση. Και όταν έρθει η αποδοχή τότε αρχίζει η αναζήτηση νέας πρόκλησης.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο εγωιστικό από το να έχεις απαιτήσεις από κάποιον άλλον. Στην ουσία όσοι απαιτούν από τους άλλους το κάνουν καθαρά για να καλύψουν την δική τους ανασφάλεια. Τους τρομάζει το διαφορετικό γιατί δεν το κατανοούν και συνεπώς δεν μπορούν να το χειριστούν. Και επειδή δεν μπορούν ούτε να το απορρίψουν (συνέπεια της ανασφάλειας) νομίζουν ότι μπορούν να το αλλάξουν.

Όμως υπάρχουν και αυτοί που δεν απαιτούν. Και αυτοί είναι οι λίγοι φίλοι μου.

Πρέπει να το δεις!

Το παρακάτω Video εξηγεί με πολύ απλό τρόπο όλα όσα θα θέλατε να ξέρετε για το χρήμα!

Πραγματικά αξίζει να δείτε. Έχει και υπότιτλους.

Money as Debt (Greek Translation) from Alogo Skoufis on Vimeo.

Και του χρόνου...

clopy: http://atsarantos.blogspot.com/2008/12/blog-post_25.html

Η συμβολική σφαγή των νηπίων

Όλοι μας διδαχτήκαμε στο σχολείο στο μάθημα των θρησκευτικών την σφαγή 14000 αρρένων νηπίων της Βηθλεέμ μετά από εντολή του Βασιλιά Ηρώδη. Και όλοι μας βέβαια μισήσαμε τον Ηρώδη γι' αυτό που έκανε.

Πρόκειται για μία ακραία εγκληματική πράξη που όμως δεν έγινε ποτέ. Γιατί ο Ηρώδης ακόμα και να ήθελε να δολοφονήσει 14000 νήπια (κάτω των 2 ετών) δεν θα μπορούσε να τα βρει διότι απλά δεν υπήρχαν την εποχή εκείνη τόσα νήπια στην Βηθλεέμ.

Σύμφωνα με ιστορικές πηγές ο συνολικός αριθμός των κατοίκων της Βηθλεέμ την εποχή εκείνη ήταν περίπου 1000 άτομα. Άρα τα νήπια κάτω των 2 ετών και μάλιστα αγόρια στην καλύτερη περίπτωση δεν θα ξεπερνούσαν τα 30.

Η εκκλησία στην προσπάθειά της να απαντήσει στην τεράστια αυτή ιστορική ανακρίβεια καταφεύγει στην κλασική μέθοδο της συμβολοποίησης. Δηλαδή ο αριθμός 14.000 εντάξει δεν είναι πραγματικός αλλά συμβολικός.

Σύμφωνα μάλιστα με τους εκπροσώπους της εκκλησίας, τα Ευαγγέλια δεν επέχουν θέση "χρονικών" ή απλών "δημοσιογραφικών εκθέσεων" επί των ιστορικών γεγονότων. Σκοπός τους δεν είναι η απλή ενημέρωση κάποιων αναγνωστών, αλλά η πνευματική καθοδήγηση και η θεολογική παίδευση των πιστών στο πλαίσιο τού κατηχητικού και ποιμαντικού ρόλου τής Εκκλησίας.


Άρα με λίγα λόγια η εκκλησία παραδέχεται ότι τα ευαγγέλια δεν αποτελούν έγκυρη πηγή ιστορικών γεγονότων, χρησιμοποιεί όμως παραποιημένα ιστορικά γεγονότα προκειμένου να πετύχει τον ποιμαντικό της σκοπό.

Πάντως εμένα στο σχολείο κανένας δεν μου είπε ότι η σφαγή των νηπίων ήταν συμβολική.

Επαναστατική μεταρρύθμιση;

Παραθέτω παρακάτω το πολύ ωραίο σχόλιο του Γιώργου. Αξίζει να το διαβάσουμε αλλά και να το σχολιάσουμε.

Εγώ λοιπόν, ανάμεσα στην επανάσταση και τη μεταρρύθμιση, θα προτιμούσα μια ¨επαναστατική μεταρρύθμιση¨. Μια μεταρρύθμιση που θα έφτανε ως τα θεμέλια γιατί μέχρι εκεί έχει φτάσει το σαράκι της διαφθοράς. Κι ο κόσμος το νιώθει και το βιώνει αυτό καθημερινά.
Ποια είναι η γνώμη του κόσμου σήμερα για τα θεμέλια της δημοκρατίας μας (τουλάχιστον έτσι όπως ορίζονται από το σύνταγμα); Τη νομοθετική εξουσία την έχει συνδέσει με τη μίζα, την δικαστική με τη διαπλοκή και την εκτελεστική με την αυθαιρεσία. Και δεν έχει κι άδικο όπως φανερώνουν και τα συνεχή σκάνδαλα που διαδέχονται το ένα το άλλο. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε την απαράδεκτη κατάσταση στην παιδεία, την υγεία, την εκκλησία, τη δημοσιογραφία κλπ. είναι να απορεί κανείς σε ποια σταθερά σανίδια μπορεί να πατήσει κάποιος για να απομακρύνει τα σάπια. Αν υποθέσουμε ότι θα βρεθεί ποτέ κάποιος.
Αλλά και ποιος να βρεθεί; Οι πολιτικοί από εντολοδόχοι του λαού έχουν μετατραπεί σε εντολοδόχους οικονομικών συμφερόντων. Άλλωστε αυτοί τους χρηματοδοτούν, οπότε πρέπει να τους ξεπληρώσουν. Έτσι οι υπουργοί παιδείας των τελευταίων δεκαετιών έχουν καταστήσει τα φροντιστήρια αυτονόητα, και θέριεψαν την παραπαιδεία, οι υπουργοί υγείας έπνιξαν το εθνικό σύστημα υγείας, έκαναν αυτονόητο το φακελάκι και με τη σειρά τους θέριεψαν τα ιδιωτικά νοσηλευτικά κέντρα, οι υπουργοί κοινωνικών ασφαλίσεων έσπειραν σκόπιμα την ανασφάλεια δείχνοντας το δρόμο για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και πάει λέγοντας.
Άλλωστε η υποτέλεια των πολιτικών φαίνεται ξεκάθαρα από το ότι αναγκάστηκαν να στηρίξουν (με τα λεφτά του κοσμάκη βεβαίως βεβαίως) τα οικονομικά συμφέροντα, όταν αυτά κινδύνεψαν εξ’ αιτίας της ίδιας τους της απληστίας. Αντίθετα αν κάποιος πολιτικός αντιταχθεί σε κάποιον μεγαλοοικονομικό παράγοντα – όχι για να κερδίσει κάποιος άλλος που λάδωσε περισσότερο αλλά για το γενικό καλό – εξοβελίζεται σε μια νύχτα.
Απόλυτη υποτέλεια λοιπόν. Πόσο πιο φανερή μπορεί να γίνει, απ’ όσο έγινε με την υποχώρηση τους στον πρόσφατο εκβιασμό των τραπεζιτών: Αφού εγώ σας στηρίζω ή μου δίνεται τα λεφτά που χρειάζομαι ή πέφτουμε όλοι μαζί. Και παρόλο που φταίω, όχι μόνο δεν δέχομαι καμιά ποινή, αλλά μη τολμήσετε να μου βάλετε ούτε καν περιορισμούς, για να μπορώ αύριο να ξανακάνω τα ίδια. Έφτασε η κυβέρνηση να πανηγυρίζει που οι τράπεζες δέχτηκαν την οικονομική στήριξη!!!
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες που υπάρχουν σήμερα, πιστεύω ότι θα είχε ήδη γίνει μια επανάσταση αν υπήρχε κάποιο νέο πολιτικοκοινωνικό μοντέλο, που θα γινόταν το ποτάμι για να μαζέψει όλη αυτή την συσσωρευμένη από χρόνια αγανάκτηση. Μιλώντας τελείως υποθετικά, ίσως αν ο κομμουνισμός δεν είχε δοκιμαστεί και αποτύχει στην πράξη, αλλά πρωτοεμφανιζόταν τώρα, η επανάσταση να είχε ήδη ξεκινήσει.
Αλλά όλα τα κινήματα του καιρού μας, ξεφουσκώνουν όταν έρθει η ώρα να περάσουν από το τι δε θέλουμε στο τι θέλουμε. Γι’ αυτό το λόγο, αυτό που γίνεται σήμερα δεν είναι ούτε μεταρρύθμιση ούτε επανάσταση, μια που το ένα απαιτεί πολιτική βούληση και το άλλο ιδεολογικό φορέα. Είναι εξέγερση. Η φυσική εξέλιξη μιας τέτοιου τύπου εξέγερσης όταν αποκτήσει μαζικότητα και δυναμισμό, είναι να αλλάξει τα κακώς κείμενα με δυναμικό τρόπο δηλαδή να μετατραπεί σε επανάσταση. Στον καιρό μας όμως υπάρχει όπως ανέφερα και πριν μια ¨αδυναμία ολοκλήρωσης ¨ και έτσι ο κόσμος εκτονώνεται μ’ αυτή τη ¨μερική ικανοποίηση¨.
Με τις υπάρχουσες συνθήκες λοιπόν δεν βλέπω να είναι εφικτή ούτε μια μεταρρύθμιση ούτε μια επανάσταση. Αν είναι λοιπόν να επιλέξω βασιζόμενος στην επιθυμία θα επέλεγα την μεταρρύθμιση. Και δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να γίνει εφικτό κάτι τέτοιο αν πολλαπλασιαστούν οι εξεγέρσεις (κι όταν λέω εξεγέρσεις εννοώ αυτές που δε βασίζονται στη βία αλλά στη διεκδίκηση με τόλμη και φαντασία και όχι μόνο των δρόμων αλλά και τις εξεγέρσεις του καθενός στον παραλογισμό της καθημερινότητας). Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Ο ίδιος φόβος που κάνει σήμερα τους πολιτικούς υποτελείς των οικονομικών συμφερόντων ίσως είναι αύριο η κινητήρια δύναμη μιας ¨επαναστατικής μεταρρύθμισης¨ μπροστά στον κίνδυνο να τα χάσουν όλα και ίσως έτσι να βρεθεί χώρος και για κανέναν με όραμα (αν υπάρχει ακόμη). Έτσι κι αλλιώς ακόμα και το σύνταγμα τα εναποθέτει όλα στον ¨πατριωτισμό των Ελλήνων¨. ¨Μ’ εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς μα κι απάνω μου κρεμιέσαι¨ που λέει κι ο ποιητής.

Σκατά ελευθερία

Συνηθήζουμε να λέμε ότι το μεγαλύτερο αγαθό είναι η ελευθερία. Πολύ αίμα έχει χυθεί γι' αυτήν όμως ακόμα και σήμερα η ύπαρξή της αμφισβητείται.

Βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη ελευθερίας είναι η μείωση των εξαρτήσεων. Εξαρτήσεις βέβαια υπάρχουν πολλών ειδών όμως καμία δεν συγκρίνεται με την οικονομική.

Πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι κάποιος με 700, 800, ή και 1000 ευρώ τον μήνα;

Βιώνουμε μία νέα μορφή ελευθερίας μέσο της οικονομικής σκλαβιάς. Ελεύθεροι σκλάβοι. Για να είναι κάποιος ανεξάρτητος πρέπει να σκλαβωθεί και όσο περισσότερο προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί τόσο περισσότερο σκλάβος γίνεται. Τελικά την οικονομική μας ανεξαρτησία που χωρίς αυτήν δεν υπάρχει ελευθερία την εξασφαλίζουμε μέσο της σκλαβιάς. Αυτό ονομάζουμε ελευθερία σήμερα. Υπάρχουν βέβαια και οι προνομιούχοι αλλά αυτοί είναι άλλη ιστορία.

Ο κάθε εργαζόμενος μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος, όμως αυτό είναι απλά μία ψευδαίσθηση, μία άμυνα γιατί στην πραγματικότητα είναι σκλάβος και κατά βάθος το γνωρίζει.

Kung Fu panda

Πρόκειται για ακόμα μία παιδική ταινία που προσπαθεί να περάσει το μήνυμα της αναγκαιότητας της πίστης. Ότι πρέπει δηλαδή να πιστεύεις σε κάτι ακόμα κι αν αυτό που καλείσαι να πιστέψεις έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την λογική σου.

Στην ταινία βλέπουμε την πίστη να καταργεί την λογική και παρουσιάζεται ως ύψιστη αρετή. Η προσπάθεια η εκπαίδευση η αυτοπειθαρχία η ικανότητα η λογική και η κριτική σκέψη έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Πίστευε και μην σε νοιάζει, όλα θα πάνε καλά!

Η πίστη λοιπόν είναι αυτή που μεταμορφώνει σε ταχύτατο χρόνο ένα δειλό, παχύσαρκο και κοιλιόδουλο πάντα σε υπερμαχητή του kung fu.

Πολλές παιδικές ταινίες κινούνται γύρο από το θέμα αυτό (αναρωτιέμαι εάν είναι τυχαίο) όπως για παράδειγμα η ταινία «το πολικό εξπρές» που ίσως λόγω των ημερών την ξαναδούμε στους δέκτες μας.

Φιλόθεος Φάρος

Χθες συμμετείχα σε μία ομιλία-συζήτηση με εισηγητή τον πολύ γνωστό θεολόγο Φιλόθεο Φάρο που έγινε στην Αλεξανδρούπολη.

Ο παπάς αυτός αναμφισβήτητα λέει πράγματα που δεν τα ακούς εύκολα από άλλους παπάδες. Σε σημείο τέτοιο μάλιστα που φτάνεις να απορείς γιατί είναι παπάς.

Όμως ο συγκεκριμένος παπάς δεν είναι μόνο παπάς. Έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, νομικά και επίσης ποιμαντική ψυχολογία και ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Μάλιστα εξασκεί το επάγγελμα του ψυχοθεραπευτή όπως και του παπά.

Πώς συνδυάζονται όμως τα παραπάνω και τι τελικά πρεσβεύει ο κ. Φάρος;

Η ποιμαντική είναι θεολογικό μάθημα που έχει ως αντικείμενο την πνευματική καθοδήγηση των πιστών.

Εάν λάβουμε υπ’ όψη την ετυμολογική ανάλυση της λέξης (από το ποιμένας, ποίμνιο) καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για την τεχνική που μεταμορφώνει ανθρώπους σε πρόβατα. Και μάλιστα με τη βοήθεια της σύγχρονης ψυχολογίας αφού μιλάμε για ποιμαντική ψυχολογία την οποία και έχει διδάξει αλλά και ασκεί επαγγελματικά.

Άραγε ο κύριος Φάρος ασκεί την ψυχοθεραπεία για να βοηθήσει τους ασθενείς του ή για να δημιουργήσει κοπάδι;

Ο άνθρωπος αυτός που προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα απλά δικαίωσε τις αμφιβολίες μου.

Οι ως επί το πλείστον πιστοί που παρακολουθούσαν γεμάτοι δέος τον πάτερ αμφιβάλω εάν θα αισθανόντουσαν το ίδιο δέος εάν άκουγαν ακριβώς τα ίδια πράγματα από κάποιον απλό ψυχοθεραπευτή ή ψυχίατρο που δεν είναι παράλληλα και παπάς. Ίσως στην περίπτωση αυτή να εξοργίζονταν κιόλας.

Όμως αυτός είναι όλα σε ένα! Μιλάμε για δυνατό πακέτο και πουλάει πολύ. Και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που η εκκλησία της Ελλάδος τον «ανέχεται».

___________________________________________________________________________

Ο π. Φιλόθεος Φάρος σπούδασε πολιτικές επιστήμες, νομικά και θεολογία. Έγινε κληρικός το 1962 και συνέχισε σπουδές στην ποιμαντική ψυχολογία και την ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στις ΗΠΑ. Δίδαξε ποιμαντική ψυχολογία στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και εργάσθηκε ως Pastoral Counselor και Family Therapy Supervisor στην πρότυπη ψυχιατρική θεραπευτική κοινότητα Human Resource Institute της Βοστώνης, όπου απέκτησε μια σημαντική ψυχοθεραπευτική εμπειρία κάνοντας ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία και κυρίως εργαζόμενος με οικογένειες και ζευγάρια. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα επεχείρησε να θέσει στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος την εμπειρία του, οργανώνοντας ένα πρόγραμμα ποιμαντικής κλινικής εξασκήσεως για κληρικούς σ' ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Ταυτόχρονα οργάνωσε ένα κέντρο νεότητος για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου καλλιεργείται και προάγεται η κοινοτική ζωή. Έχει γράψει πολλά άρθρα, μελέτες και δεκατρία βιβλία που διαπραγματεύονται άμεσα και καίρια για τη ζωή του ανθρώπου θέματα, όπως είναι το πένθος, ο γάμος, η ανατροφή των παιδιών, ο έρωτας κτλ.

Μεταρρύθμιση ή επανάσταση;

Δεν υπάρχουν αναίμακτες επαναστάσεις.

Μία επανάσταση στοχεύει στην κατάργηση του παλαιού και την την δημιουργία του νέου από το μηδέν. Άρα βασίζεται στον μηδενισμό και γι' αυτό τον λόγο η δύναμη που παράγεται είναι τεράστια. Σαν ένα τεράστιο παλιρροϊκό κύμα που τίποτα δεν το σταματά.

Από την στιγμή που μία επανάσταση θα ξεκινήσει καταστρέφει. Και όλα αυτά απλά για να μεταφερθεί η εξουσία σε διαφορετικά χέρια (αυτό λέει η ιστορία).

Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί μια επανάσταση είναι η μεταρρύθμιση η οποία δεν καταργεί το παλαιό αλλά το διορθώνει.

Όσο λοιπόν δεν γίνονται ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις θα γίνονται επαναστάσεις. Κάθε λογής επαναστάσεις.

Προτιμώ λοιπόν την μεταρρύθμιση. Όμως σε ένα κράτος που η μεταρρύθμιση είναι άγνωστη λέξη τότε το μόνο που μου μένει είναι η επανάσταση.