Σύμφωνα με τον Γκαίτε, η ηλικία μας καθορίσει και την στάση μας απέναντι στην ζωή.
Ο μεγάλος αυτός ρομαντικός είχε πει:
"Τα παιδιά είναι ωφελιμιστές, οι νέοι ιδεαλιστές, οι ενήλικες ρεαλιστές και οι ηλικιωμένοι αγνωστικιστές".
Νιώθω λοιπόν ότι έχω αφήσει πίσω μου την εποχή του ιδεαλισμού εδώ και καιρό.
Πριν μερικά χρόνια νόμιζα ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Τώρα συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να αλλάξω ούτε καν την γειτονιά μου.
10 σχόλια:
Τολμώ να διαφωνήσω με τον Γκαίτε... Πιστεύω πως σίγουρα η γενιές έχουν τη φύση τους και τη διαδρομή τους που κατά κανόνα περιγράφεται από τον Γκαίτε επαρκώς αλλά μέσα σε όλο αυτό το σύστημα υπάρχει και η ατομική ευθύνη για το πώς θα δράσει το άτομο... Οι εξαιρέσεις δεν επιβεβαιώνουν απλά τον κανόνα υπάρχουν ισότιμα με τον "κανόνα".
Οι ταμπέλες που βάζει ο Γκαίτε κρύβουν την αλήθεια, η οποία υπάρχει όταν διαβάσεις τις γενιές σε βάθος.
Tolmo na diafoniso me to Vasili... panta einai dinati i allagi. Isos kapoies fores na min einai epithimiti, isos kai na min einai ofelimi. Alla einai panta dinati.
An de boreis na alla3eis ti geitonia sou, isos na prepei na alla3eis methodo, isos na prepei na alla3eis geitonia alla, file, min egataleipeis ton agona tis allagis giati kaikame!
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τις τοποθετήσεις σας.
Παρόλα αυτά, χρησιμοποίησα την φράση του Γκαίτε γιατί εκφράζει την δική μου πορεία, μόνο που στην περίπτωσή μου ο ρεαλισμός με τον αγνωστικισμό μάλλον ήρθαν ταυτόχρονα.
Σίγουρα το θέμα αυτό δεν είναι τόσο απλό για να "φυλακιστεί" μέσα σε μία φράση. Και σίγουρα η αλλαγή είναι πάντα δυνατή και πρέπει να την αναζητούμε.
Σήμερα νιώθω πιο ολοκληρωμένος και πιο εξελιγμένος σε σχέση με παλαιότερα. Παράλληλα όμως νιώθω και πιο ανήμπορος. Ίσως γιατί αντιλαμβάνομαι πιο ρεαλιστικά τώρα την θέση μου στον κόσμο.
Αναζητώ λοιπόν την αλλαγή, όμως δεν νομίζω ότι επιτυγχάνεται εύκολα.
Κατά την άποψή μου, η συνειδητοποίηση της ανημπορίας μας είναι αυτή που μας κάνει λιγότερο ιδεαλιαλιστές και περισσότερο ρεαλιστές.
Φίλε Βασίλη υπάρχουν δύο δρόμοι , ο πρώτος είναι αυτός της ουτοπίας και ο δεύτερος είναι αυτός του παιχνιδιού.
Αν θές να ζήσεις σε αυτή την κοινωνία καλήσε να παίξεις το παιχνίδι... Δεν σου λέω γενικά για την κοινωνία για αυτή εδώ μιλάμε αλλιώς σου είπα υπάρχει και ο δρόμος της ουτοπίας ή η κοινωνία των Zapatistas...
Να ξέρεις όμως ότι αν επιλέξεις να πάιξεις το παιχνίδι θα πρέπει να παίξεις με τους κανόνες τουα αλλιώς σε αποβάλλει... Και οι κανόνες αυτοί δεν μπαίνουν από τους παίκτες αλλά από τους διαχειρηστές, τώρα το ποιοί είναι οι διαχειρηστές απλά σκέψου και θα τους βρείς...
Για αλλαγή μιλάς ναι έχω ελπίδα ότι εντός του παιχνιδιού μπορεί κάτι να αλλάξει όχι όμως οι κανόνες του... Και οι ελπίδες εντός του παιχνιδιού βρίσκονται μόνο που οι κανόνες του είναι εκτός αυτού... Θα αναρωτηθείς τι λέω... Μπορεί να με πείς και περίεργο ή οτιδήποτε άλλο , απλά σκέψου...
την αλλάγή είπαν σωστά κάποιοι πως την φέρνει η επανάσταση όταν πετύχει... Πως πετυχένει όμως μια επανάσταση;;; Δεν πετυχαίνει. Και γιατί δεν πετυχαίνει;; Γιατί για να πετύχει πρέπει να έχουμε κατάλληλους ανθρώπους... Τώρα τι θα πεί κατάλληλος το αφήνω προς συζήτηση...
Το να είναι κάποιος ρεαλιστής δεν σημαίνει ότι έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια. Απεναντίας ο ρεαλιστής επειδή δεν βάζει το συναίσθημα πάνω από την λογική (ρομαντισμός) άλλα ούτε θεωρεί ότι ο υλικός κόσμος είναι μόνο προϊόν των αισθήσεων (ιδεαλισμός), μπορεί να αντιληφθεί καλύτερα τις πραγματικές ανάγκες της σύγχρονης υλικής εποχής μας. Γιατί μπορεί για τους ιδεαλιστές ο υλικός κόσμος να μην παίζει πρωταρχικό παράγοντα, άλλα για αυτό γκρινιάζουν όλοι.
Γι αυτόν τον λόγο γίνονται και οι επαναστάσεις. Όχι για τα πνευματικά άλλα για την υλικά.
Μόνο που οι επαναστάσεις - όπως έχει διδάξει η ιστορία - δεν αποτελούν λύση. Δεν συμπαθώ ούτε τις επαναστάσεις, ούτε τους επαναστάτες που μεταμορφώνονται σε δικτάτορες. Η αλλαγή επιτυγχάνεται μόνο με μεταρρυθμίσεις. Αλλά και αυτές -όπως λες- για να γίνουν χρειάζονται κατάλληλους ανθρώπους. Δύσκολοι καιροί!
Ποιος θα αλλαξει τον κοσμο ρε παιδια?Εδω δεν μπορουμε να αλλαξουμε τον εαυτο μας...Μηπως ξερουμε τι μας γινεται?Αν το ψιλοαντιλαμβανομαστε μηπως μπορουμε να τον διαμορφωσουμε(τον εαυτο μας) ουσιαστικα?Αν τον διαπλασουμε οπως θα θελαμε μηπως θα ειχαμε επειτα την αναγκη να αλλαξουμε τον κοσμο?
"Αν τον διαμορφωσουμε(τον εαυτό μας) οπως θα θελαμε μηπως θα ειχαμε επειτα την αναγκη να αλλαξουμε τον κοσμο?"
Τι εννοείς με την λέξη διαμόρφωση;
Γιατί, και ο βολεψιματίας διαμορφώνεται ανάλογα με τις συνθήκες και αυτός σίγουρα δεν έχει ανάγκη την αλλαγή.
Όσον αφορά το ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε καν τον εαυτό μας...
Θα συμφωνήσω.
Ιωακείμ,
Αν κατάλαβα καλά εννοείς πώς αν καταφέρναμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας,παράλληλα θα έχουμε αλλάξει και τον κοσμο,μιας και εμεις οι ίδιοι αποτελούμε τον κόσμο
!
...κατά μια έννοια ναι,αλλά μήπως αυτό μόνο δεν αρκεί?
Αν είχαμε τη δυνατοτητα ν'αλλάξουμε τον κόσμο θα το κάναμε κατα πως βλέπει κ αντιλαμβάνεται ο καθένας το σωστό!Ομως είμαστε όλοι διαφορετικοί,(χαρακτήρας,ιδέες,βιώματα,αντιλήψεις κτλ),χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα αρνητικό αφού αυτό μας κάνει μοναδικούς!Είναι άραγε εφικτό τα τόσα εκατομμύρια ανθρώπων να συμφωνήσουν για το κοινό καλό?
Το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο ακριβώς λόγω της διαφορετικότητάς μας!
Για να'μαι ειλικρινής θεωρώ πως είναι φοβερά δυσκολο ,έστω,να κατορθώσουμε να αλλάξουμε μόνο τον εαυτό μας,να κάνουμε καλύτερο τον δικό μας "μικρόκοσμο",ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΚΥΡΩΝΟΥΜΕ Ή ΝΑ ΕΠΙΔΡΟΎΜΕ ΑΡΝΗΤΙΚΆ στον "μικρόκοσμο" του διπλανού μας!
Με άλλα λόγια είναι αυτό που λένε "Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΟΥ ΤΕΛΕΙΏΝΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ"
Συμφωνώ με την άποψή σου όπως και με του Βασίλη απλά ήθελα να συμπληρώσω αυτό
...με σεβασμό στην προσωπική ελευθερία όλων μας!
Πιστέυω πως λογικά είναι αδύνατο!
.....Θέλω να ελπίζω πως ίσως και όχι!
Πολλοί "σωστοί μικρόκοσμοι"(αν και διάφορετικοί μεταξύ τους)μπορούν να γίνουν κρίκοι σε μια αλυσίδα που όλο και θα γίνεται πιο μεγάλη κ πιο δύνατή, κάθε φορά που ένας απο εμάς κερδίζει στον προσωπικό του αγώνα,για να "κρατήσει" τον κόσμο!
....Ίσως τότε κάτι να'χει αλλάξει!
maria ...στο μυαλο μου εισαι...
Πολύ σωστή η παρατήρησή σου Μαρία.
Εκφράσεις όπως κοινό καλό ή κοινή λογική είναι πολύ παρεξηγημένες.
Το κοινό καλό σε ένα δημοκρατικό σύστημα (λέμε τώρα) μεταφράζεται σαν το καλό των περισσοτέρων.
Όμως πρέπει να διαχωρίσουμε το ατομικό από το συλλογικό καλό.
Διότι...
Σε ατομικό επίπεδο, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τί είναι καλό για τον άλλον και για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Ιωακείμ μπορεί να μην ξέρουμε καν τι είναι καλό για εμάς τους ίδιους.
Όμως σε συλλογικό επίπεδο υπάρχουν κάποια πράγματα που αντικειμενικά ανταποκρίνονται στο κοινό καλό. Όπως για παράδειγμα, το να μην υπάρχει διαφθορά σε ένα κράτος είναι καλό. Το να μην πεθαίνουν παιδιά από την πείνα στο Νταρφούρ είναι καλό. Το να μην γίνονται πόλεμοι στον πλανήτη, είναι καλό και πάμπολλα άλλα παραδείγματα.
Πέρα από την διαφορετικότητα του καθενός μας, υπάρχουν κάποια αδιαμφισβήτητα κοινά δικαιώματα που χωρίς αυτά δεν μπορεί να υπάρξει καν η διαφορετικότητα.
Αυτά διαπραγματεύεται η αλλαγή για την οποία μιλάω.
Δημοσίευση σχολίου