Χθες συμμετείχα σε μία ομιλία-συζήτηση με εισηγητή τον πολύ γνωστό θεολόγο Φιλόθεο Φάρο που έγινε στην Αλεξανδρούπολη.
Ο παπάς αυτός αναμφισβήτητα λέει πράγματα που δεν τα ακούς εύκολα από άλλους παπάδες. Σε σημείο τέτοιο μάλιστα που φτάνεις να απορείς γιατί είναι παπάς.
Όμως ο συγκεκριμένος παπάς δεν είναι μόνο παπάς. Έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, νομικά και επίσης ποιμαντική ψυχολογία και ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Μάλιστα εξασκεί το επάγγελμα του ψυχοθεραπευτή όπως και του παπά.
Πώς συνδυάζονται όμως τα παραπάνω και τι τελικά πρεσβεύει ο κ. Φάρος;
Η ποιμαντική είναι θεολογικό μάθημα που έχει ως αντικείμενο την πνευματική καθοδήγηση των πιστών.
Εάν λάβουμε υπ’ όψη την ετυμολογική ανάλυση της λέξης (από το ποιμένας, ποίμνιο) καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για την τεχνική που μεταμορφώνει ανθρώπους σε πρόβατα. Και μάλιστα με τη βοήθεια της σύγχρονης ψυχολογίας αφού μιλάμε για ποιμαντική ψυχολογία την οποία και έχει διδάξει αλλά και ασκεί επαγγελματικά.
Άραγε ο κύριος Φάρος ασκεί την ψυχοθεραπεία για να βοηθήσει τους ασθενείς του ή για να δημιουργήσει κοπάδι;
Ο άνθρωπος αυτός που προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα απλά δικαίωσε τις αμφιβολίες μου.
Οι ως επί το πλείστον πιστοί που παρακολουθούσαν γεμάτοι δέος τον πάτερ αμφιβάλω εάν θα αισθανόντουσαν το ίδιο δέος εάν άκουγαν ακριβώς τα ίδια πράγματα από κάποιον απλό ψυχοθεραπευτή ή ψυχίατρο που δεν είναι παράλληλα και παπάς. Ίσως στην περίπτωση αυτή να εξοργίζονταν κιόλας.
Όμως αυτός είναι όλα σε ένα! Μιλάμε για δυνατό πακέτο και πουλάει πολύ. Και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που η εκκλησία της Ελλάδος τον «ανέχεται».
___________________________________________________________________________
Ο π. Φιλόθεος Φάρος σπούδασε πολιτικές επιστήμες, νομικά και θεολογία. Έγινε κληρικός το 1962 και συνέχισε σπουδές στην ποιμαντική ψυχολογία και την ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στις ΗΠΑ. Δίδαξε ποιμαντική ψυχολογία στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και εργάσθηκε ως Pastoral Counselor και Family Therapy Supervisor στην πρότυπη ψυχιατρική θεραπευτική κοινότητα Human Resource Institute της Βοστώνης, όπου απέκτησε μια σημαντική ψυχοθεραπευτική εμπειρία κάνοντας ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία και κυρίως εργαζόμενος με οικογένειες και ζευγάρια. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα επεχείρησε να θέσει στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος την εμπειρία του, οργανώνοντας ένα πρόγραμμα ποιμαντικής κλινικής εξασκήσεως για κληρικούς σ' ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Ταυτόχρονα οργάνωσε ένα κέντρο νεότητος για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου καλλιεργείται και προάγεται η κοινοτική ζωή. Έχει γράψει πολλά άρθρα, μελέτες και δεκατρία βιβλία που διαπραγματεύονται άμεσα και καίρια για τη ζωή του ανθρώπου θέματα, όπως είναι το πένθος, ο γάμος, η ανατροφή των παιδιών, ο έρωτας κτλ.
5 σχόλια:
Λες αγαπητε ¨Οι ως επί το πλείστον πιστοί που παρακολουθούσαν γεμάτοι δέος τον πάτερ αμφιβάλω εάν θα αισθανόντουσαν το ίδιο δέος εάν άκουγαν ακριβώς τα ίδια πράγματα από κάποιον απλό ψυχοθεραπευτή ή ψυχίατρο που δεν είναι παράλληλα και παπάς. Ίσως στην περίπτωση αυτή να εξοργίζονταν κιόλας.¨ και εχεις απολυτο δικιο ομως τον προτιμω απο ενα κλασικο παπα με τα κομποσχοινια και τους τεραστιους σταυρους.Τη σημερινη εποχη αυτο που καταλογιζουμε στην εκκλησια ειναι (μαζι με πολλα αλλα)η αναχρονιστικη της σταση οποτε που το κακο να υπαρχει και καποιος μεσα στους κολπους της, που μπορει να αφουγκραστει τις συγχρονες αναγκες?Οπως και να χει η εκκλησια επηρεαζει(ακομα) πολυ κοσμο,θεωρεις καλυτερο να επηρεαζεται διαμεσου της κλασικης συνταγης?Τα αποτελεσματα αυτης τα ζουμε καθημερινα ολοι μας...
ioakeim
Από την στιγμή που το ζητούμενο της θρησκείας είναι η θρησκευτική επιρροή τότε θα προτιμήσω την αναχρονιστική κλασική συνταγή ως λιγότερο επικίνδυνη.
Και ομως μιλας βασει της προυπαρχουσας εμπειριας που εχεις αποκτησει(κλασικη συνταγη).Αξιολογοι ανθρωποι υπαρχουν παντου αρκει να μπορεις να τους δεις,εξω απο ταμπελες και ετικετες
Μιλάω με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν.
Αξιόλογοι άνθρωποι σαφώς και υπάρχουν και δεν σου κρύβω ότι συμφώνησα με αρκετά που άκουσα από τον Φάρο.
Όμως η αμφιβολία μου για το κατά πόσο η νέα συνταγή μπορεί να απελευθερώσει την σκέψη του ανθρώπου παραμένει. Γιατί η απελευθέρωση είναι το ζητούμενο και όχι η καθοδήγηση.
Πόσο ελεύθερα μπορεί να σκέφτεται κάποιος που πρεσβέβει μία δογματική θρησκεία;
Και ακόμα, κάποιος που όντως σκέφτεται ελεύθερα γιατί να συνεχίσει να ανήκει σε μία δογματική θρησκεία;
Μήπως τελικά το ένα αναιρεί το άλλο;
και θα εξακολουθησει να ειναι στηρα και δογματικη αν εχουμε τετοια σταση απεναντι στους αιρετικους,βεβαια ισως και να βολευει μια τετοια σταση,το κατατασσουμε,το τακτοποιουμε και τελειωσε...
Δημοσίευση σχολίου