Επαναστατική μεταρρύθμιση;

Παραθέτω παρακάτω το πολύ ωραίο σχόλιο του Γιώργου. Αξίζει να το διαβάσουμε αλλά και να το σχολιάσουμε.

Εγώ λοιπόν, ανάμεσα στην επανάσταση και τη μεταρρύθμιση, θα προτιμούσα μια ¨επαναστατική μεταρρύθμιση¨. Μια μεταρρύθμιση που θα έφτανε ως τα θεμέλια γιατί μέχρι εκεί έχει φτάσει το σαράκι της διαφθοράς. Κι ο κόσμος το νιώθει και το βιώνει αυτό καθημερινά.
Ποια είναι η γνώμη του κόσμου σήμερα για τα θεμέλια της δημοκρατίας μας (τουλάχιστον έτσι όπως ορίζονται από το σύνταγμα); Τη νομοθετική εξουσία την έχει συνδέσει με τη μίζα, την δικαστική με τη διαπλοκή και την εκτελεστική με την αυθαιρεσία. Και δεν έχει κι άδικο όπως φανερώνουν και τα συνεχή σκάνδαλα που διαδέχονται το ένα το άλλο. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε την απαράδεκτη κατάσταση στην παιδεία, την υγεία, την εκκλησία, τη δημοσιογραφία κλπ. είναι να απορεί κανείς σε ποια σταθερά σανίδια μπορεί να πατήσει κάποιος για να απομακρύνει τα σάπια. Αν υποθέσουμε ότι θα βρεθεί ποτέ κάποιος.
Αλλά και ποιος να βρεθεί; Οι πολιτικοί από εντολοδόχοι του λαού έχουν μετατραπεί σε εντολοδόχους οικονομικών συμφερόντων. Άλλωστε αυτοί τους χρηματοδοτούν, οπότε πρέπει να τους ξεπληρώσουν. Έτσι οι υπουργοί παιδείας των τελευταίων δεκαετιών έχουν καταστήσει τα φροντιστήρια αυτονόητα, και θέριεψαν την παραπαιδεία, οι υπουργοί υγείας έπνιξαν το εθνικό σύστημα υγείας, έκαναν αυτονόητο το φακελάκι και με τη σειρά τους θέριεψαν τα ιδιωτικά νοσηλευτικά κέντρα, οι υπουργοί κοινωνικών ασφαλίσεων έσπειραν σκόπιμα την ανασφάλεια δείχνοντας το δρόμο για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και πάει λέγοντας.
Άλλωστε η υποτέλεια των πολιτικών φαίνεται ξεκάθαρα από το ότι αναγκάστηκαν να στηρίξουν (με τα λεφτά του κοσμάκη βεβαίως βεβαίως) τα οικονομικά συμφέροντα, όταν αυτά κινδύνεψαν εξ’ αιτίας της ίδιας τους της απληστίας. Αντίθετα αν κάποιος πολιτικός αντιταχθεί σε κάποιον μεγαλοοικονομικό παράγοντα – όχι για να κερδίσει κάποιος άλλος που λάδωσε περισσότερο αλλά για το γενικό καλό – εξοβελίζεται σε μια νύχτα.
Απόλυτη υποτέλεια λοιπόν. Πόσο πιο φανερή μπορεί να γίνει, απ’ όσο έγινε με την υποχώρηση τους στον πρόσφατο εκβιασμό των τραπεζιτών: Αφού εγώ σας στηρίζω ή μου δίνεται τα λεφτά που χρειάζομαι ή πέφτουμε όλοι μαζί. Και παρόλο που φταίω, όχι μόνο δεν δέχομαι καμιά ποινή, αλλά μη τολμήσετε να μου βάλετε ούτε καν περιορισμούς, για να μπορώ αύριο να ξανακάνω τα ίδια. Έφτασε η κυβέρνηση να πανηγυρίζει που οι τράπεζες δέχτηκαν την οικονομική στήριξη!!!
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες που υπάρχουν σήμερα, πιστεύω ότι θα είχε ήδη γίνει μια επανάσταση αν υπήρχε κάποιο νέο πολιτικοκοινωνικό μοντέλο, που θα γινόταν το ποτάμι για να μαζέψει όλη αυτή την συσσωρευμένη από χρόνια αγανάκτηση. Μιλώντας τελείως υποθετικά, ίσως αν ο κομμουνισμός δεν είχε δοκιμαστεί και αποτύχει στην πράξη, αλλά πρωτοεμφανιζόταν τώρα, η επανάσταση να είχε ήδη ξεκινήσει.
Αλλά όλα τα κινήματα του καιρού μας, ξεφουσκώνουν όταν έρθει η ώρα να περάσουν από το τι δε θέλουμε στο τι θέλουμε. Γι’ αυτό το λόγο, αυτό που γίνεται σήμερα δεν είναι ούτε μεταρρύθμιση ούτε επανάσταση, μια που το ένα απαιτεί πολιτική βούληση και το άλλο ιδεολογικό φορέα. Είναι εξέγερση. Η φυσική εξέλιξη μιας τέτοιου τύπου εξέγερσης όταν αποκτήσει μαζικότητα και δυναμισμό, είναι να αλλάξει τα κακώς κείμενα με δυναμικό τρόπο δηλαδή να μετατραπεί σε επανάσταση. Στον καιρό μας όμως υπάρχει όπως ανέφερα και πριν μια ¨αδυναμία ολοκλήρωσης ¨ και έτσι ο κόσμος εκτονώνεται μ’ αυτή τη ¨μερική ικανοποίηση¨.
Με τις υπάρχουσες συνθήκες λοιπόν δεν βλέπω να είναι εφικτή ούτε μια μεταρρύθμιση ούτε μια επανάσταση. Αν είναι λοιπόν να επιλέξω βασιζόμενος στην επιθυμία θα επέλεγα την μεταρρύθμιση. Και δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να γίνει εφικτό κάτι τέτοιο αν πολλαπλασιαστούν οι εξεγέρσεις (κι όταν λέω εξεγέρσεις εννοώ αυτές που δε βασίζονται στη βία αλλά στη διεκδίκηση με τόλμη και φαντασία και όχι μόνο των δρόμων αλλά και τις εξεγέρσεις του καθενός στον παραλογισμό της καθημερινότητας). Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Ο ίδιος φόβος που κάνει σήμερα τους πολιτικούς υποτελείς των οικονομικών συμφερόντων ίσως είναι αύριο η κινητήρια δύναμη μιας ¨επαναστατικής μεταρρύθμισης¨ μπροστά στον κίνδυνο να τα χάσουν όλα και ίσως έτσι να βρεθεί χώρος και για κανέναν με όραμα (αν υπάρχει ακόμη). Έτσι κι αλλιώς ακόμα και το σύνταγμα τα εναποθέτει όλα στον ¨πατριωτισμό των Ελλήνων¨. ¨Μ’ εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς μα κι απάνω μου κρεμιέσαι¨ που λέει κι ο ποιητής.