Η μοναξιά... δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας. Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών και στα παγωμένα μουσεία.. […] Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους και τα τελευταία ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία. Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο που ξεπουλάν τη φάρα της χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι. Η μοναξιά η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω είναι τσεκούρι στα χέρια μας που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει...
Και επειδή παλαιότερα, είχα ταλαιπωρηθεί αρκετά ψάχνοντας, για όποιον ενδιαφέρεται, τα παρακάτω links του indymedia παρέχουν κάποιες συλλογές σε pdf. Οι ευχαριστίες στο χρήστη " ο,τι θυμάμαι χαίρομαι stéphane ".
"Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα γιατί ή δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει. Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα"
Άνθησε μέσα στην παρακμιακή μόδα του underground από άποψη και μένει αθάνατη παρόλο που "αγάπησε" το θάνατο...
Ξαναδιαβάζοντας τα ποιήματα της Γώγου μετά από χρόνια, ένιωσα την ίδια "σκληρή παγερή τρυφεράδα" να μου θυμίζει καλά καταχωνιασμένες επιθυμίες μου κι αναβολές. Σ' ευχαριστώ Βασίλη. Το λέει και η ίδια άλλωστε: "...πώς τσούκου τσουκου αργά μεθοδικά μας αλλοιώνουνε να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή από το στυλ της καρέκλας...". Μη μας ξεφύγει όμως και το άλλο της: "...κάτω μωρέ τα χέρια από πάνω μου βγαίνω για να χορέψω"
Το Video αυτό ήταν η αφορμή για να αρχίσω να παρακολουθώ το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιό σου. Σε ευχαριστώ που μας τροφοδοτείς με ωραία θέματα. skepseis-periskepseis.blogspot.com
@Jimank Ένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια των magic de spell. Μου αρέσει πολύ και η διασκευή του Vietnam.
@Γιώργος. Ευχαριστώ.
Η μάχη ενάντια στην αλλοτρίωση δεν είναι εύκολη και πολλές φορές γίνεται απάνθρωπη.
Τι απάνθρωπο το να προσπαθείς να παραμείνεις άνθρωπος!
Το θέμα είναι το τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι άνθρωπος... Γιατί αν όντως είσαι τότε δεν έχεις το φόβο του να παρεκλίνεις από τη φύση σου... Άρα δεν τείθεται και θέμα παραμονής...
Θα παίξω κι εγώ μ' αυτό το λογοπαίγνιο. Παίρνοντας λοιπόν το σοφιστικέ μου ύφος γράφω: "τη σήμερον ημέρα, για να παραμείνει κανείς άνθρωπος, πρέπει νά 'ναι υπεράνθρωπος"! Ίσως και παλιά να ταν το ίδιο. "Γυρεύω ανθρώπους" δέν έλεγε κι ο Διογένης ;
Πάντως η κουβέντα γύρω από το θέμα αυτό είναι δύσκολη διότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένες έννοιες και ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά το τι σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος και τι του κοστίζει το να το επιδιώκει. Ίσως τελικά αυτή η αδυναμία να είναι που γεννά την ποίηση.
Προσωπικά, την φράση της Γώγου την αντιλαβάνομαι κάπως έτσι "το να παραμείνεις ο εαυτός σου - όποιος και είναι αυτός - και να το απολαμβάνεις."
"ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΛΑΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΩς ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΤΕ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΑΝ" .ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
Θεωρώ πως ο ίδιος ο άνθρωπος έφερε τον "άνθρωπο" σ'αυτό το σημείο. Για ποιον "άνθρωπο" ψάχνουμε τελικα και γιατί? Γιατί μετα απο όλη αυτή την αναζήτηση του καλύτερου,του καινούριου, του πάντα "κάτι παραπάνω" που μας οδηγεί στην "εξέλιξη?",φτάσαμε να ψάχνουμε την ομορφια της ιδιαιτερότητας του "ακατέργαστου" ανθρώπου που τα ξεκίνησε όλα αυτά?
Αγαπητή Μαρία, Επέτρεψέ μου να διαφωνήσω με τον Επίκουρο.
Η επιθυμία του καινούριου δεν σημαίνει απαραίτητα την ακύρωση του παλαιού αφού και το παλαιό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας.
Αυτή η καταστροφολογία αφορά τους ανθρώπους του βολέματος. Αυτούς που δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι ο ίδιος ο έρωτας επιβάλει αυτήν την αναζήτηση, γιατί ο έρωτας τρέφεται από ατό που δεν έχουμε.
Κανείς δεν μπορεί να πάει κόντρα στην επιθυμία. Και εάν προσπαθήσει να το κάνει το μόνο που θα καταφέρει είναι να ταμπουρωθεί πίσω από μία άρνηση για να προστατευτεί.
Άρα λοιπόν το πρόβλημα δεν είναι η επιθυμία (η οποία είναι αναπόφευκτη), άλλα ή τάση που έχουμε να την δαιμονοποιούμε γιατί έτσι μας μάθανε να κάνουμε.
Τελικά ποιος είναι περισσότερο άνθρωπος αυτός που επιθυμεί και τολμά ή αυτός που νομίζει ότι δεν επιθυμεί και μένει στάσιμος;
Μα Βασίλη, ο Επίκουρος δε λέει να μην επιθυμούμε. Λέει να μη χαλάμε αυτά που έχουμε με το να επιθυμούμε αυτά που δεν έχουμε. Ας τον ακολουθήσουμε λοιπόν στην απόλαυση όσων έχουμε, χωρίς να είναι αυτό εις βάρος των επιθυμιών μας. Είναι κρίμα να ξεχνάμε να απολαύσουμε!
Αγαπητε Βασίλη, ο Επικουρος λέει "...να θυμομαστε πως οτι έχουμε, κάποτε ήταν αυτό που ευχόμασταν" η λέξη αυτή -"ευχόμασταν"- απο μόνη της δηλώνει ήδη επιθυμία! Ίσως δεν έθεσα σωστά τη θεση μου Δεν είμαι ενάντια στην εξέλιξη του ανθρώπου ούτε πιστεύω πως το παλαιό δεν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας.Και όλα αυτά ξεκινούν απο την επιθυμία!Αλοίμονο αν μέναμε αδρανείς μπροστά στις δυνατότητες που μας προσφέρει η ζωή! Απλά νομίζω πως εκει ακριβως είναι που οι περισσοτεροι ξεφεύγουν.Μπροστά στην επιθυμία του καινουριου (κ συνηθως άγνωστου) που μας ιντριγκάρει πέφτουμε με τα μούτρα να το γευτούμε ενώ είμαστε ουσιαστικά μετέωροι μέσα σ'αυτό! Πόσοι είναι αυτοί που θα θελησουν να "δουν" το άγνωστο της καινούριας εμπειρίας φιλτραρισμένο μέσα απο προηγούμενα βιώματα που έχουν χτίσει κ διαμορφώσει τον ίδιο τους το χαρακτήρα ώστε να μη τον χάσουν μέσα σ'αυτη? Οσο για την επιθυμία που γεννά ο έρωτας ειναι πολυυυ μεγάλο θέμα κ δε γίνεται να το αναπτύξουμε τώρα. Εγώ μιλούσα γενικότερα. Κλείνοντας, Ανθρωπος,για μένα,είναι αυτός που ζει τη ζωή όντας "άνθρωπος"(με τη λογική,την παρορμητικότητα του συναισθήματος,την αποτυχία,την απογοήτευση κ ολα αυτά που κάνουν τόσο ιδιαίτερη την ύπαρξή μας,σε όσο το δυνατό απολυτη ισορροπία μεταξυ τους!χωρίς το ένα να υπερτερεί σε βάρος του άλλου)κ όχι σαν "αυτόνομα κ ελεύθερα" πιόνια σε μια παγκόσμια σκακιέρα! Ίσως αν κάναμε σωστή χρήση των ορίων να ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα σήμερα!
Έχεις δίκιο. Βιάστηκα και δεν απέδωσα σωστά τον συλλογισμό μου.
Πάντως με αφορμή το ρητό του Επίκουρου θα τολμήσω να κάνω μία σύνδεση με τα παραπάνω.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την τάση να καταστρέφουν τους εαυτούς τους. Δεν χρειάζονται επιθυμίες σαν αφορμή για να χαλάσουν αυτό που έχουν. Θα το χαλάσουν έτσι κι αλλιώς γιατί αυτό που έχουν ποτέ δεν ήταν αυτό που ευχήθηκαν.
Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι τα ποιο άκακα πλάσματα, απροσάρμοστοι, ευαίσθητοι. Είναι αυτοί που γράφουν στίχους, είναι αυτοί που δεν μπαίνουν σε καλούπια, είναι αυτοί που αυτοκτονούν.
Αισθάνομαι έναν βαθύ σεβασμό γι αυτούς τους Ανθρώπους, και η Κατερίνα Γώγου ήταν ένας από αυτούς.
14 σχόλια:
Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία..
[…]
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω.
Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει...
Και επειδή παλαιότερα, είχα ταλαιπωρηθεί αρκετά ψάχνοντας, για όποιον ενδιαφέρεται, τα παρακάτω links του indymedia παρέχουν κάποιες συλλογές σε pdf. Οι ευχαριστίες στο χρήστη " ο,τι θυμάμαι χαίρομαι stéphane ".
Νόστος
Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών
Απόντες
Ιδιώνυμο
τη λατρεύω την Κατερίνα.Και φαίνεται νομίζω.Αυτό το βιντεάκι ξέρεις το έχω ανεβάσει εγώ))
"Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα"
Άνθησε μέσα στην παρακμιακή μόδα του underground από άποψη και μένει αθάνατη παρόλο που "αγάπησε" το θάνατο...
Ξαναδιαβάζοντας τα ποιήματα της Γώγου μετά από χρόνια, ένιωσα την ίδια "σκληρή παγερή τρυφεράδα" να μου θυμίζει καλά καταχωνιασμένες επιθυμίες μου κι αναβολές. Σ' ευχαριστώ Βασίλη.
Το λέει και η ίδια άλλωστε: "...πώς τσούκου τσουκου
αργά μεθοδικά
μας αλλοιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στυλ της καρέκλας...".
Μη μας ξεφύγει όμως και το άλλο της: "...κάτω μωρέ τα χέρια από πάνω μου
βγαίνω για να χορέψω"
@Κατερίνα
Δυνατοί στίχοι. Ευχαριστώ για τα links.
@ Kirki
Το Video αυτό ήταν η αφορμή για να αρχίσω να παρακολουθώ το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιό σου. Σε ευχαριστώ που μας τροφοδοτείς με ωραία θέματα.
skepseis-periskepseis.blogspot.com
@Jimank
Ένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια των magic de spell. Μου αρέσει πολύ και η διασκευή του Vietnam.
@Γιώργος.
Ευχαριστώ.
Η μάχη ενάντια στην αλλοτρίωση δεν είναι εύκολη και πολλές φορές γίνεται απάνθρωπη.
Τι απάνθρωπο το να προσπαθείς να παραμείνεις άνθρωπος!
Τι απάνθρωπο το να προσπαθείς να παραμείνεις άνθρωπος!
οντως...
γιατί είναι απάνθρωπο...σα να προσπαθείς να ξεφύγεις απ τον εαυτό σου,απ αυτό που είσαι.
Αλλά αξίζει η προσπάθεια...))
Το θέμα είναι το τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι άνθρωπος... Γιατί αν όντως είσαι τότε δεν έχεις το φόβο του να παρεκλίνεις από τη φύση σου... Άρα δεν τείθεται και θέμα παραμονής...
Θα παίξω κι εγώ μ' αυτό το λογοπαίγνιο. Παίρνοντας λοιπόν το σοφιστικέ μου ύφος γράφω: "τη σήμερον ημέρα, για να παραμείνει κανείς άνθρωπος, πρέπει νά 'ναι υπεράνθρωπος"!
Ίσως και παλιά να ταν το ίδιο. "Γυρεύω ανθρώπους" δέν έλεγε κι ο Διογένης ;
Φιλόσοφε!!!
Πάντως η κουβέντα γύρω από το θέμα αυτό είναι δύσκολη διότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένες έννοιες και ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά το τι σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος και τι του κοστίζει το να το επιδιώκει.
Ίσως τελικά αυτή η αδυναμία να είναι που γεννά την ποίηση.
Προσωπικά, την φράση της Γώγου την αντιλαβάνομαι κάπως έτσι
"το να παραμείνεις ο εαυτός σου - όποιος και είναι αυτός - και να το απολαμβάνεις."
"ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΛΑΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΩς ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΤΕ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΑΝ" .ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
Θεωρώ πως ο ίδιος ο άνθρωπος έφερε τον "άνθρωπο" σ'αυτό το σημείο.
Για ποιον "άνθρωπο" ψάχνουμε τελικα και γιατί?
Γιατί μετα απο όλη αυτή την αναζήτηση του καλύτερου,του καινούριου, του πάντα "κάτι παραπάνω" που μας οδηγεί στην "εξέλιξη?",φτάσαμε να ψάχνουμε την ομορφια της ιδιαιτερότητας του "ακατέργαστου" ανθρώπου που τα ξεκίνησε όλα αυτά?
Αγαπητή Μαρία,
Επέτρεψέ μου να διαφωνήσω με τον Επίκουρο.
Η επιθυμία του καινούριου δεν σημαίνει απαραίτητα την ακύρωση του παλαιού αφού και το παλαιό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας.
Αυτή η καταστροφολογία αφορά τους ανθρώπους του βολέματος. Αυτούς που δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι ο ίδιος ο έρωτας επιβάλει αυτήν την αναζήτηση, γιατί ο έρωτας τρέφεται από ατό που δεν έχουμε.
Κανείς δεν μπορεί να πάει κόντρα στην επιθυμία. Και εάν προσπαθήσει να το κάνει το μόνο που θα καταφέρει είναι να ταμπουρωθεί πίσω από μία άρνηση για να προστατευτεί.
Άρα λοιπόν το πρόβλημα δεν είναι η επιθυμία (η οποία είναι αναπόφευκτη), άλλα ή τάση που έχουμε να την δαιμονοποιούμε γιατί έτσι μας μάθανε να κάνουμε.
Τελικά ποιος είναι περισσότερο άνθρωπος αυτός που επιθυμεί και τολμά ή αυτός που νομίζει ότι δεν επιθυμεί και μένει στάσιμος;
Μα Βασίλη, ο Επίκουρος δε λέει να μην επιθυμούμε. Λέει να μη χαλάμε αυτά που έχουμε με το να επιθυμούμε αυτά που δεν έχουμε.
Ας τον ακολουθήσουμε λοιπόν στην απόλαυση όσων έχουμε, χωρίς να είναι αυτό εις βάρος των επιθυμιών μας. Είναι κρίμα να ξεχνάμε να απολαύσουμε!
Αγαπητε Βασίλη,
ο Επικουρος λέει "...να θυμομαστε πως οτι έχουμε, κάποτε ήταν αυτό που ευχόμασταν"
η λέξη αυτή -"ευχόμασταν"- απο μόνη της δηλώνει ήδη επιθυμία!
Ίσως δεν έθεσα σωστά τη θεση μου
Δεν είμαι ενάντια στην εξέλιξη του ανθρώπου ούτε πιστεύω πως το παλαιό δεν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας.Και όλα αυτά ξεκινούν απο την επιθυμία!Αλοίμονο αν μέναμε αδρανείς μπροστά στις δυνατότητες που μας προσφέρει η ζωή!
Απλά νομίζω πως εκει ακριβως είναι που οι περισσοτεροι ξεφεύγουν.Μπροστά στην επιθυμία του καινουριου (κ συνηθως άγνωστου) που μας ιντριγκάρει πέφτουμε με τα μούτρα να το γευτούμε ενώ είμαστε ουσιαστικά μετέωροι μέσα σ'αυτό!
Πόσοι είναι αυτοί που θα θελησουν να "δουν" το άγνωστο της καινούριας εμπειρίας φιλτραρισμένο μέσα απο προηγούμενα βιώματα που έχουν χτίσει κ διαμορφώσει τον ίδιο τους το χαρακτήρα ώστε να μη τον χάσουν μέσα σ'αυτη?
Οσο για την επιθυμία που γεννά ο έρωτας ειναι πολυυυ μεγάλο θέμα κ δε γίνεται να το αναπτύξουμε τώρα.
Εγώ μιλούσα γενικότερα.
Κλείνοντας,
Ανθρωπος,για μένα,είναι αυτός που ζει τη ζωή όντας "άνθρωπος"(με τη λογική,την παρορμητικότητα του συναισθήματος,την αποτυχία,την απογοήτευση κ ολα αυτά που κάνουν τόσο ιδιαίτερη την ύπαρξή μας,σε όσο το δυνατό απολυτη ισορροπία μεταξυ τους!χωρίς το ένα να υπερτερεί σε βάρος του άλλου)κ όχι σαν "αυτόνομα κ ελεύθερα" πιόνια σε μια παγκόσμια σκακιέρα!
Ίσως αν κάναμε σωστή χρήση των ορίων να ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα σήμερα!
@ Γιώργος
Έχεις δίκιο. Βιάστηκα και δεν απέδωσα σωστά τον συλλογισμό μου.
Πάντως με αφορμή το ρητό του Επίκουρου θα τολμήσω να κάνω μία σύνδεση με τα παραπάνω.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την τάση να καταστρέφουν τους εαυτούς τους. Δεν χρειάζονται επιθυμίες σαν αφορμή για να χαλάσουν αυτό που έχουν. Θα το χαλάσουν έτσι κι αλλιώς γιατί αυτό που έχουν ποτέ δεν ήταν αυτό που ευχήθηκαν.
Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι τα ποιο άκακα πλάσματα, απροσάρμοστοι, ευαίσθητοι. Είναι αυτοί που γράφουν στίχους, είναι αυτοί που δεν μπαίνουν σε καλούπια, είναι αυτοί που αυτοκτονούν.
Αισθάνομαι έναν βαθύ σεβασμό γι αυτούς τους Ανθρώπους, και η Κατερίνα Γώγου ήταν ένας από αυτούς.
Δημοσίευση σχολίου